Ken jij het land dat ligt te sterven, uitgezogen, uitgeput,
een kadaver dat medelijden wekt.

Maar ik zal niet om je geven, van mij krijg je geen traan.

Je hebt teveel wrok in mij verwekt.

Ik zal ook niet dansen op jouw graf want jouw cynisme had ik nooit,
een Vlaming houdt altijd z’n gulle lach!

Hij kijkt naar de toekomst, naar de eerste ochtendzon.
Na de nacht komt een nieuwe dag!

Over een land, dat het mijne wel zal zijn!

Over een land, dat het mijne wel zal zijn!

Over een land … M’n Vlaanderland … M’n Vlaanderland …

Jan Puimège zong deze woorden 35 jaar geleden. Vandaag zien we dat zijn woorden wel eens – eindelijk – werkelijkheid kunnen worden. De crisis waarin ons volk wordt gestort, toont aan hoe afgeleefd de Belgische staatsstructuur is. Onze politieke ‘vertegenwoordigers’ zijn niet meer in staat een werkbaar beleid op poten te zetten, zelfs niet wanneer een epidemie het voortbestaan van hun eigen burgers bedreigt. Dat Vlaanderen nu nog enige tijd opgezadeld zit met een groep – aanvankelijk feestvierende – inhoudsloze potentaten is slechts uitstel van executie. 

Binnenkort zegeviert de democratie, waarna we de zon zien opkomen over een land, dat het onze wel zal zijn!