Het zijn rare wezens, die jongeren. Ze houden van luxe, hebben minachting voor gezag en tiranniseren hun ouders. Zo werden we tenminste zo’n 2400 jaar geleden door de Griekse filosoof Socrates omschreven. Toch is er iets raars aan de hand: in de generatie waar rebellie het meest vanzelfsprekend is, wordt het belgicisme amper in vraag gesteld. Het lijkt alsof de meeste jongeren het normaal vinden dat een land bestaat uit meerdere volkeren die elkaars taal niet spreken, niet dezelfde culturele houding hebben tegenover verantwoordelijkheid en vrijheid en amper contact hebben met elkaar.

Het is nochtans algemeen geweten dat Wallonië het Nederlands onmachtig is en de Belgische solidariteit nogal eenzijdig, maar het idee van onafhankelijkheid blijkt te radicaal. Desalniettemin kunnen maar weinig echt verbindende redenen worden gegeven voor het voortbestaan van de eenheid ‘België’.
“België is al zo klein”, is volgens mij de meest gebruikte drogreden om ons bij elkaar te houden. Je moet nochtans niet ver zoeken alvorens je op Luxemburg stoot.
“Het is deel van onze geschiedenis”, klinkt het soms. Alsof het ontstaan van België vrede heeft gebracht in Europa! Napoleon was al verslagen en daarna wilden wij Willem weg. De tijden zijn veranderd, we hoeven geen nieuwe invasie uit Nederland of Frankrijk te vrezen.

Zijn er dan echt geen goede redenen? Gaat de ploeggeest van de Rode Duivels ons bij elkaar houden? Is het de angst voor invoerheffingen op trappist van Orval en Rochefort die het fundament van België vormt? Waarom is het toch dat het grootste deel van de jeugd, die normaal gezien alles in vraag durft te stellen, zich zo vastklampt aan het idee van België terwijl het maar zo weinig substantie bevat?

Wat niet weet, niet deert.

De vraag over belgicisme is retorisch. De ware toestand van België is amper gekend onder de jeugd omdat die niet wordt onderwezen. Er wordt niet aangeleerd dat er transfers zijn van noord naar zuid, men moet dit zelf maar opzoeken. Er wordt aangeleerd dat Brussel een tweetalig gebied is, maar men ondervindt snel dat dit enkel in theorie is en iedere separatist heeft al avonden gespendeerd om de staatsstructuur en zwakheden van België uit te leggen aan kennissen en familie, want de meest fervente belgicisten zijn hiervan net het minste op de hoogte. Alsof je enkel pro België kan zijn als je blind blijft voor al zijn gebreken!

Helaas voor de liefhebbers van België: de gebroeders Hazard en een potentieel Orval embargo zullen dit land niet bij elkaar houden. Deze unie heeft haar tijd gehad en in tijden van een oneindige hoeveelheid beschikbare informatie zal de waarheid over België niet lang meer verborgen blijven. Sterker nog: meer duiding bij de jeugd kan zelfs haar einde versnellen. Misschien een idee voor de eigen jongeren?