Tijdens mijn verhuizing naar een nieuwe woning in het Vlaams-Brabantse Lubbeek stootte ik op een notitieboekje met verslagen over Vlaams-nationale ervaringen in de periode 2016-2017. De IJzerwake van 2016, mijn deelname aan een manifestatie in Gent om het vrije woord aan onze universiteiten te verdedigen, maar ook mijn aanwezigheid op een opstartvergadering van het VVB-jongereninitiatief ‘Jong en Vlaams’ werd beschreven.

Sinds jaren kampt de niet-partijpolitieke Vlaamse Beweging met een tekort aan jonge krachten die onze strijd voor een vrij Vlaanderen op een positieve manier nieuw leven in kunnen blazen. Het blijft al te vaak een kwestie van te weinig en te laat.

Het graanland dat zich amper 31 jaar geleden van de Sovjet-Unie losscheurde richtte zijn blik op het Westen. Het Europese sentiment tekende Kiev en was de leidende kracht achter de Maidan revolutie. Het mocht dus duidelijk zijn dat Oekraïne de banden had gebroken met het Rusland van Poetin, dat de Sovjet-Unie als een prachtige droom beschouwde.

Als Vlaamsgezinde jeugd kijken wij halsreikend uit naar de toekomst, zeker nu in Vivaldi-tijden. Elke politieke peiling geeft immers een Vlaamser resultaat dan de vorige. Nu is er ons iets opgevallen in de maatregelen die recent zijn genomen als antwoord op de stijgende energieprijzen. We hebben zowaar een communautair aspect gevonden.

Zelfs tijdens de vakantiejob van menig Vlaamse student wordt de Nederlandse taal nog steeds als tweederangstaal aanzien. Een van onze leden ondervond aan den lijve hoe destructief, onlogisch en banaal dit tweetalig ‘land’ nu eigenlijk is.