Enige edities geleden publiceerde ik een stuk over de joodse activist Marten Rudelsheim, die in september 1920 in een Belgische cel overleed. Er valt evenwel nog meer te schrijven over andere overtuigde joodse flaminganten na de Eerste Wereldoorlog en hun belang voor het voortbestaan van de strijdende Vlaamse beweging.
De negentiende eeuw stond zowel voor Vlaanderen als Ierland voor de haast onafwendbare ondergang van de eigen volkstaal. De Vlaamse beweging slaagde er na decennia taalstrijd in om het Nederlands – theoretisch gezien – op gelijke voet te plaatsen met het Frans en de bewaring ervan in onze regio te verzekeren.
“Geyl, die jaren lang in Engeland verbleef, had daar de strijd om de Ierse zelfstandigheid en om de ‘devolutie’ van de staatsmacht ten gunste van Schotland en Ierland meegemaakt. Toen Vos en Jacob als activisten gevangen zaten, te Antwerpen, liet hij ze telkens geschriften over deze kwesties toekomen”, aldus wijlen De Standaard-redacteur Leo Picard in 1969.
Eerder dit jaar publiceerde ik, op de website van de VVB, een stuk over de Vlaamse ervaring van het kolonialisme in Congo (‘Wij zijn de negers van Europa!’). In deze bijdrage ga ik aan de hand van enkele uitgaven, van het Vlaams-nationalistische blad De Schelde (1925-1929), dieper in op hoe de behandeling van de Vlamingen in de vroegere Belgische kolonie werd voorgesteld in ‘onze’ pers.
Zoals beschreven in de vorige uitgaven van Grondvest had de Vlaamse beweging in de negentiende eeuw grote stappen vooruit gezet. Die eeuw van eventuele voorspoed stierf echter een pijnlijke dood in 1914.
