Transfers binnen de federale structuur zijn legio. Eén van de meest bekende, die regelmatig in kaart wordt gebracht door het AK-VSZ, zijn de transfers die gebeuren in het kader van de sociale zekerheid.

Transfers hebben tot gevolg dat gewesten en/of gemeenschappen een beleid voeren met middelen die eigenlijk hun financiële draagkracht overstijgen. Er wordt op los verteerd, met middelen die er niet zijn  en waarvoor, vooral, geen verantwoording dient te worden afgelegd.  Want de inkomsten worden niet geleverd door de lokale belastingbetaler  versus kiezer – de enige die deze bestuurders wél ter verantwoording kan roepen via het plaatselijke parlement of kan afstraffen bij verkiezingen.

Of het nu gaat om werkgelegenheid, werkloosheid, economie of mobiliteit: Waals en/of  Franstalig beleid  wordt standaard ‘boven de eigen stand’ gevoerd. In normale omstandigheden  grenst een dergelijk  beleid aan zelfsabotage. In België wordt de rekening door een ander betaald.

Bij Vlaams protest argumenteren  belgicisten in dit geval gewoonlijk dat, ooit,  in lang vervlogen tijden,  een omgekeerde transfer, van Zuid naar Noord bestond. Dat deze bewering niet klopt werd o.a. door professor Juul Hannes in zijn boek ‘de Mythe van de omgekeerde transfers’ met glans aangetoond.

Wat in het zuiden bovendien wordt vergeten, is dat het Vlamingen waren die gingen werken in het zuiden en zo Wallonië ‘rijker’ maakten. Een denkpiste die we aanbevelen voor wie nu, in het zuiden, kreunt onder werkloosheid en gebrek aan inkomen.

Met de effectentaks die door de Vivaldi-regering werd ingevoerd, worden we geconfronteerd met een nieuwe transfer. De belasting geldt uiteraard voor het hele grondgebied, maar de taks treft enkel  wie er economisch beter voor staat.

Dat de ‘sterkste schouders’  de zwaarste lasten dragen is een algemeen aanvaard principe in onze welvaarstaat.  Dit werkt evenwel slechts binnen bepaalde grenzen. Sterkere schouders voorzien namelijk al in heel wat welvaart en ze te zwaar belasten dreigt deze groep belastingplichtigen (die zich makkelijker fiscaal advies kunnen veroorloven) te zien kiezen voor fiscaal gunstiger mechanismen en/of oorden.  Van een dergelijk solidariteitsmechanisme wordt niemand beter.

Maar deze belasting treft niet enkel particulieren en rechtspersonen uit de privé-sfeer, maar ook gewesten, gemeenschappen, gemeenten en instellingen. De Vlaamse overheid heeft, zelf en binnen haar bevoegdheidsdomein, streng toegekeken op  financieel goed en gezond beleid. Wat in het zuiden van het land, of in het Brussels Hoofdstedelijk gewest, niet steeds het geval is geweest. De  middelen die door dat beleid vrij kwamen, staan op effectenrekeningen die nu  dus, door federaal mee worden belast.

Vlaanderen wordt op deze manier nogmaals de dupe van het stijgende begrotingstekort van de federale overheid. En zal de Belgische staatschuld die harder dan ooit oploopt,   de bodemloze schatkist voortaan ook op deze manier, opnieuw, moeten dempen.

Evenwel, betalen voor een onbestaande natie,  die tijdens de crisis bovendien niet in staat blijkt om te zorgen voor de bevolking, maar zich enkel opstelt als een nutteloze geldverslindende machine, kan van ons volk niet worden verwacht.

Waalse partijen krijgen dit makkelijk verkocht  aan hun kiespubliek. De ‘Vlaamse’ partijen die in deze monstercoalitie meestapten zouden echter beter twee keer nadenken.