De Vlamingen kunnen op dit moment niet anders dan te vertrouwen op de goede wil van belgicistische ministers met aan het hoofd een als anti-Vlaams gekende premier. Tot op heden wachten we nog op het ogenblik  waarop de huidige federale politieke hoofdrolspelers plaats ruimen voor oprechte Vlaamse voormannen (en -vrouwen) om ons volk door deze hachelijke tijd te loodsen. Onze regio gaat immers al jaren gebukt onder individuen, die – eerder dan werken voor de toekomst van hun volk – vooral bezig zijn met hun eigen profijt. Na jaren van politieke steekspelletjes achter de schermen, staan de politieke hoofdrolspelers plots met de mond vol tanden te staren naar de grote economische moeilijkheden die op ons afstevenen. Op de vraag wie de kosten van de nakende crisis zal dragen, kan niemand een definitief antwoord bieden.

Wanneer we de tragische omstandigheden van dit ogenblik – voor zover dat mogelijk is – positief trachten te bekijken, verschijnen aan de horizon wel kansen voor de radicale Vlaamse beweging. Indien de Belgische staat zich vandaag en in de komende periode volledig afhankelijk opstelt van de maatregelen van de Europese Unie, leidt dit waarschijnlijk tot een sterke inflatie door de lidstaten op de korte termijn grote sommen geld te laten lenen. België zal moeilijk een grote economische crisis aankunnen, aangezien er al voor corona geen ordentelijke samenwerking tussen Vlaanderen en Wallonië meer mogelijk was. Beide landshelften zullen verder van elkaar wegdrijven, terwijl het zuiden steeds wanhopiger het geld zal zoeken waar het zit: in Vlaanderen, waar de oude partijen nog maar weinig zeggingskracht hebben. Ondertussen kleurt Vlaanderen immer sterker zwart-geel en groeit de gezamenlijke macht van de twee grootste partijen, die er alleszins in theorie voor ijveren de Belgische staat in de afgrond te duwen.

Geven wij in de komende periode het laatste duwtje?